چگونه
اصلِ اپوزیسیون، تغییر رژیم را از دستور کار خود خارج کردسام قندچی
چگونه
اصلِ اپوزیسیون، تغییر رژیم را از دستور کار خود خارج کرد
سام قندچی
http://www.ghandchi.com/3040-taghiire-regime.htm
مطالب مرتبط: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
بیش از یکسال پیش در نوشتاری تحت عنوان «فریبکاری بزرگ حکومت اسلامی که اپوزیسیون را از خواست تغییر رژیم دور کرد»، به موضوع دور شدن اپوزیسیون ایران از خواست تغییر رژیم در خارج کشور در 40 سال گذشته اشاره شد، اما مسأله فقط خارج کشور نبوده و نیست و ماجرا نیز به فریبکاری رژیم محدود نیست، و پیش از آن هم در مقالاتی که به همان نوشته لینک شده اند سالها موضوع «تغییر رژیم» که بعنوان هدفِ جنگ‌طلبان و دشمنانِ خارجی ایران در بین اپوزیسیون جا افتاده، مورد بحث قرار گرفت؛ و اما در پی «خیزش 96 که گفتمان مرکزی جامعه ایران را عوض کرد»، هنگامیکه آگاهی به روند انقلاب قرن بیست و یکمی ایران بیشتر شد، این بحثها از جمله چند ماه پیش در اریبهشت ماه 1398 در نوشتاری تحت عنوان «انقلاب 21 ایران، تغییر رژیم، و اینکه مارگزیده از ریسمان سفید و سیاه می ترسد»، دنبال شد و 10 روز پیش نیز بعد از آغاز خیزش98، پی نوشتی در تاریخ 27 آذرماه 1398، به آن مطلب اضافه شد و بالاخره همان روز نیز یعنی یک هفته قبل از پنجم دی ماه، پیشنهادی تحت عنوان «نیاز به تلویزیونی که موضوعش فقط «تغییر رژیم» در ایران باشد»، انتشار یافت.
واقعیت اینکه اپوزیسیون ایران در یک قرن و نیم گذشته اساساً چپ بوده است که در انقلاب 57 در اتحاد با اسلامگرایانِ هوادار آیت الله خمینی، رژیم شاه را سرنگون کردند و البته در روزهای آخر انقلاب 57، جنبش داشت رادیکال می شد که می توانست به اینکه رهبری انقلاب به دست چپ بیافتد کمک کند، اما غرب و عربستان با حمایت از اسلامگرایان از وقوع چنان سناریویی جلوگیری کردند (این نکته قابل ذکر است که روز گذشته نیویورک تایمز خبری را از روزهای انقلاب57 درباره ی ژنرال هایزر منتشر کرده که ظاهراً با تحلیل اینجانب از آن دوران در تقابل است). همچنین در دوران گروگانگیری در سفارت آمریکا بازهم درست به همین دلیل، آمریکا از مقابله ی مستقیم با رژیم اسلامی خودداری کرد چرا که می ترسید با رادیکالتر شدن انقلاب ایران، شوروی و چپی ها در ایران به قدرت برسند. و در واقع به رغم شکست چپ در رسیدن به قدرت، شوروی حتی حامیان اصلی خود یعنی حزب توده را در اول دهه 60 تنها گذاشت و امثال جوانشیرها اعدام شدند چرا که برای شوروی مهم این بود که رژیم ایران در کمپ شوروی قرار گیرد حال چه قدرت دست توده ای ها و چپ باشد چه دست اسلامگرایان، و تا به امروز یعنی 40 سال بعد، به رغم سقوط شوروی، این سیاست روسیه بوده و هست و در حقیقت مخالفِ اصلیِ تغییر رژیم اسلامی در ایران، در همه ی این 40 سال، روسیه و چین بوده اند که با طرح های «راه رشد غیرسرمایه داری»، ایران را در چنبره ی قدرت خود قرار داده و همانجا نگهمیدارند، و در واقع امروز ایران موقعیتی را در رابطه اش با روسیه دارد که زمانی عراق در دوران صدام حسین با روسیه داشت و گویی از این نظر، جای ایران و عراق در خاورمیانه با هم عوض شده است.
به هر حال کنار گذاشتن خواست تغییر رژیم در میان اپوزیسیون چپ از همان دوران گروگانگیری در سفارت آمریکا به روشنی مطرح شد که تقریباً همه ی نیروهای چپ و حتی مجاهدین، به استثنای معدودی گروه های کوچک چپ در آن دوران، از رژیم اسلامی در آن اقدام وحشیانه ی اسلامگرایان حمایت کردند، اما دیری نپایید که بخاطر اختلاف مجاهدین و آیت الله خمینی و در پی حضور مسلحانه ی مجاهدین در تظاهرات میدان فردوسی در 30 خرداد 1360، خمینی به همه ی اپوزیسیون اولتیماتوم داد و آنروز حتی همه پای رادیو نشسته بودند که ببینند مهندس بازرگان از خمینی حمایت می کند یا نه، که حمایت کرد و گرچه او ملی-مذهبی بود، اما آن روز در سال 1360، بعد از عقب نشینی چریکها در تظاهرات زنان در 17 اسفندماه 57، آغازی در همه ی عرصه ها فراسوی مسأله ی زنان شد که اصلاح طلبان و بخش اصلی اپوزیسیون چپ را تا به امروز به مکمل «دوگانه ی ترور و عقب نشینی جامعه» در برابر کوکلاکس کلان های اسلامی، تبدیل کرده است. در همان روزهای تعقیب و اعدام مجاهدین، یعنی در آذر ماه 1360، زنده یادان شکرالله پاک نژاد و سعید سلطانپور نیز که از چهره های شاخص چپ رادیکال بودند، اعدام شدند و بزرگترین تشکیلات چپ آنزمان یعنی چریکهای اکثریت، طرف رژیم را گرفت و در سرکوب سربداران آمل در همان اول دهه شصت با سپاه پاسدارن همکاری کرد. و از همه ی این فاکت های تاریخی و ادامه ی آن در دهه شصت و داستان اصلاح طلبی ارتجاعی و همدستان آنها در بخش مهمی از اپوزیسیون چپ در این 40 سال، آگاه هستیم و نیازی به تکرار نیست.
اما آنچه اغلب فراموش می شود این حقیقت است که اپوزیسیون چپ که در حقیقت اصل اپوزیسیون ایران در یک قرن و نیم گذشته بوده، در این 40 سال، هدف ِ«تغییر رژیم» را، نه تنها کنار گذاشت بلکه آنرا بمثابه طرحی "امپریالیستی" به مردم معرفی کرد و این کار تا به امروز ادامه دارد. این کار را نیز فقط به شکل آنچه در مورد چریکهای اکثریت و ماجرای سربداران در بالا ذکر شد، انجام ندادند. در واقع کنار گذاشتن هدفِ «تغییر رژیم» را تحت عناوینی نظیر مبارزه ی مدنی قلابی، مبارزه حقوق بشری قلابی، و آینده نگری قلابی و امثالهم، انجام می دادند و هرکسی را که غیر از این می گفت با همین توجیهات، بعنوان افراطی، ضد کمونیست و امثالهم سانسور می کردند و حتی به امروز که تا حدی مواضع خود را عوض کرده اند و خود راتحولخواه می خوانند، کماکان خواست «تغییر رژیم» را بعنوان یک «تابو» معرفی می کنند و به اشکال مختلف مورد تخطئه قرار می دهند، اما اصل اختلاف با این "تحولخواهان" همان «تغییر رژیم» بوده و هست، و در سطح بین المللی نیز تشکیلاتی نظیر نایاک را که همین ها در آمریکا راه انداختند و برای جا انداختن همین دیدگاه ضد «تغییر رژیم» به کار بردند، تنها تشکیلات سیاسی اما با ظاهر حقوق بشری است که واقعاً بودجه ی مالی برای فعالیت دارد وقتی بقیه ی نیروهای اپوزیسیون در خارج کشور اصلاً پول و امکاناتی ندارند و در رسانه های بین المللی نیز همه ی این سالها همینها حضور پررنگ داشته اند و طرفداران «تغییر رژیم» را در اذهان عمومی یک عده جنگ طلب معرفی کرده اند، و جالب است که همیشه دست پیش گرفته اند و دیگران را به داشتن بودجه های بزرگ مالی، متهم می کنند.
آنچه آمد واقعیت 40 سال گذشته بود که چگونه اصلِ اپوزیسیون، «تغییر رژیم» را از دستورِ کار خود خارج کرد و هنوز نیز این کار بطور فعال توسط افرادی از چپ و ملیون ایران در سایتهایی نظیر «ایران ضدجنگ» که شاید شعبه ای از نایاک باشد، دنبال می شود. همانطور که در گذشته به تفصیل بحث شده است، هدف: تغییر رژیم است و نه فقط سرنگونی!
به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران،
سام قندچی
IRANSCOPE.COM
http://www.ghandchi.com
نهم دی ماه
1398
December 30, 2019
متون برگزیده
http://featured.ghandchi.com
برای
حزب جمهوریخواهان سکولار دموکرات و آینده نگر ایران
https://sites.google.com/site/futuristparty
