دو کلمه رک و پوست کنده درباره حمایت میرحسین موسوی از خیزش نود و هشت
سام قندچی

http://www.ghandchi.com/2965-mir-hossein-mousavi.htm

مطالب مرتبط: 1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20

روز گذشته پس از دو سال همکاری اصلاح طلبان با رژیم اسلامی در سرکوب خیزش96 و از جمله دو سال سکوت آقای میرحسین موسوی در مورد خیزش96، آقای موسوی لب به سخن گشودند و از خیرش98 اعلام حمایت کردند و آیت الله خامنه ای را بعنوان رییس حکومت دینی در این رابطه محکوم کردند. شب گذشته در مقاله ی دیگری در ارتباط با اظهارات اخیر آیت الله خامنه ای، نظر برخی از فعالان از داخل ایران بحث شد. با اینحال حمایت آقای میرحسین موسوی را از مردم در برابر قتل عام خیابانی آبان98 توسط سپاه و بسیج، که با قطع اینترنت، هولوکاستی پنهان بود، باید ارج نهاد، وقتی قهرمانانی نظیر زنده یاد پویا بختیاری در خیابانها جان دادند، و رهبران مردم نظیر خانم گلرخ ایرایی همچنان در زندان هستند هنگامیکه همسرشان آقای آرش صادقی نیز در زندان با بیماری سرطان استخوان دست و پنجه نرم می کند و در یک قدمی مرگ قرار دارد. این است زندگی معترضان در ایران در 40 سال گذشته، یا کشته شدن در خیابان و یا شکنجه و مرگ در زندان. لازم است که با صراحت بگوییم که از تجربه ی جنبش سبز خوب آموخته ایم که ابداً اجازه ندهیم سرنوشت انقلاب قرن بیست و یکمی ایران را نظیر جنبش سبز در کریدورهای قدرت رقم بزنند و آقای میرحسین موسوی، خانم زهرا رهنورد، و آقای مهدی کروبی، نمایندگان این جنبش نیستند و باید همه، از جمله این دوستان بدانند که پیروزی یا شکست در خیابان و کارخانه و ادارات و بازار و مدارس و دانشگاه ها خواهد بود، و اگر تظاهرات در خیابانها، اعتصابات در کارخانجات، بازار، مدارس و دانشگاهها، ادارات دولتی و مؤسسات خصوصی، کامیونداران در جاده ها و هر نقطه ی ایران آرام شود و برای درخواستهای خود به امید نتایج مذاکرات هرکسی در بالا بنشینیم، به همان سرنوشتی دچار خواهیم شد که جنبش سبز دچار آن شد. "شورش" اصطلاحی است که رژیم برای توصیف اعتراضاتِ مردمِ به خون کشیده شده به کار می برد، اعتراضاتی که چه در دوران جنگ این رژیم با عراق و پیش از آن، چه در جنبش سبز، چه در خیزش 96 و چه امروز در خیزش 98، به شکل تظاهرات و اعتصابات بودند، و این اعتراضات، حق مردم علیه این استبدادِ 40 ساله است و تنها نتیجه ی قابل قبول در هر مذاکره ای فقط و فقط برقراری جمهوری سکولار و دموکراتیک در ایران است، و البته چه بهتر که بدون هرگونه خونریزی به دست آید که 40 سال است تلاش همه ی کنشگران ایران مسالمت آمیز بوده، و رژیم این خونها را بر زمین جاری کرده است؛ اما، خود را گول نزنیم و دوباره از عوامل این رژیم برای انصراف دادن از خواست «تغییر رژیم»، فریب نخوریم، و آگاه باشیم که از طریق کنار آمدن با هرگونه ادامه ی رژیم کوکلاکس کلان های اسلامی در ایران، نه تنها نمی توان به حکومتی سکولار و دموکراتیک رسید، بلکه خونهای بیشتری بر زمین و بر کف خیابانها و کهریزک ها ریخته خواهد شد، آنچه در 10 سال گذشته پس از آرام گرفتن جنبش سبز شاهد بودیم، و با نگاهی ساده به زندانهای ایران هرکسی می تواند این حقیقت را ببیند و حتی بهتر از آن با نگاه به رفتار آمران نهی از منکر با زنان بی حجاب در خیابانها، ملاحظه کنند، که بهترین نمادِ خشونتِ هرروزه در 40 سال گذشته در ایرانِ تحت حاکمیت رژیم اسلامی بوده است. مردم را با استفاده از عبارت "شورش" برای توصیف تظاهرات و اعتصابات مردمی که علیه این جنایات و بی عدالتی ها جریان دارد نترسانید، عبارتی که رژیم برای بی اعتبار کردن جنبش مردم در توصیف اعتراضات، تظاهرات و اعتصابات مردمی به کار می برد، اعتراضاتی که باید خیلی عظیم تر از این شود وگرنه پیروزی میسر نیست و نتیجه ی کار، تکرار شکست جنبش سبز خواهد شد. همین حالا رژیم باید فوراً بدون هرگونه درنگ همه ی زندانیان سیاسی را آزاد کند. زندانی سیاسی در هیچ جامعه ی متمدنی در جهانِ قرن بیست و یکم معنی ندارد و به هیچ شکلی قابل قبول نیست.

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران،

سام قندچی

IRANSCOPE.COM
http://www.ghandchi.com

دهم آذر ماه 1398
December 1, 2019

متون برگزیده
http://featured.ghandchi.com

برای حزب جمهوریخواهان سکولار دموکرات و آینده نگر ایران
https://sites.google.com/site/futuristparty

SEARCH