طبرزدی، ناهید
شیرپیشه مادر پویا بختیاری، و یادی از نامه زانیار مرادی
به دایه گیانسام قندچی
طبرزدی، ناهید
شیرپیشه مادر پویا بختیاری، و یادی از نامه زانیار مرادی
به دایه گیان
سام قندچی
http://www.ghandchi.com/2991-tabarzadi-pouya-bakhtiari.htm
پی نوشت 29 آذرماه 1398: مادر زانیار مرادی (آمنه قادری، دایه گیان): با مرگ هر جوان، داغ زانیار برایم تازه میشود.
مطالب مرتبط: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
روز گذشته برای درست کردن اطلاعیه ای درباره ی مراسم چهلم زنده یاد پویا بختیاری، بعنوان تمپلیت از صفحه ای که دو سال پیش برای لغو حکم اعدام رامین حسین پناهی درست کرده بودم، استفاده کردم. حتماً به خاطر دارید که بعداً زانیار و لقمان مرادی هم به آن صفحه اضافه شدند و هر سه نفر آنها حدود یکسال و سه ماه پیش در شانزدهم شهریورماه 1397 اعدام شدند و دایه شریفه مادر رامین حسین پناهی و بسیاری دیگر از خانواده های آن عزیزان، عزادار شدند. زانیار مرادی وقتی در یک قدمی اعدام بود انسانیت را از یاد نبرد هنگامیکه پدرش را تروریستهای رژیم کوکلاکس کلان های اسلامی کشتند، و در نامه ای از زندان به مادرش دایه گیان، همه را از انتقام گیری برحذر داشت و یادگاری از انسانیت از خود به جای گذاشت. چند ساعت پیش به سخنان مهندس حشمت طبرزدی در محضر خانم ناهید شیرپیشه مادر زنده یاد پویا بختیاری گوش می کردم، و بویژه جمله ی آخر آقای طبرزدی برایم طنین آخرین سخنان زانیار مرادی را داشت. ممکن است این حرفها کلیشه به نظر آید اما نیست. در اپوزیسیون ایران قبل از انقلاب، دلیل متحد شدن نیروهای سیاسی اینگونه توجیه می شد که چون نمی توانیم به تنهایی از پس رژیم برآییم، پس متحد شویم، و امروز هم متأسفانه همانگونه نگرش از اتحاد اپوزیسیون وجود دارد. در حالیکه اصل حرف اینها نیست. جامعه ی ایران از همه ی نیروهای سیاسی و نظری از جمله همانهایی که امروز حاکم هستند، تشکیل شده و دادخواهی در مورد جنایات علیه بشریت هدفش نابودی و کشتن دیگرانی که نوع دیگری درباره ی سیاست و جهان می اندیشند نیست، و در واقع حتی دادگاه نورنبرگ برای هدف نابودی نبود و بزرگترین جنایتکاران آلمان نازی، احکام حبس ابد گرفتند. جنایت علیه بشریت دعوای شخصی نیست و این مسأله در یک جامعه در عرصه ی عمومی است و دادخواهی علیه آن جنایات یعنی نمی خواهیم به دلیل وجود اختلافات سیاسی و فکری، جامعه با جنایت اداره شود، جدا از آنکه چه نیرو و نحله ی سیاسی و فکری در حاکمیت باشد. مدتها پیش در نوشتاری تحت عنوان «چند نتیجه از پژوهشی در مورد پلورالیسم»، تلاش شد گفتمان «پلورالیسم فلسفی» بیشتر باز شود و اینکه مشکل ما با جایگزین کردن یک یا چند نیروی سیاسی، به جای نیروهایی که امروز در قدرت هستند حل نمی شود، و مهم درک و قبول این پلورالیسم در واقعیت جامعه است، نه آنکه حالا چهارتا نیروی مشخص قدرت را بگیرند و فکر کنند از فردا ایران بهشت خواهد شد. برخی هم تا اینگونه تلاشها شروع می شود فوراً از نیروهای سیاسی مختلفی که استبداد آفرین بوده اند مردم را می ترسانند، یا فوری با ذکر خطر تجزیه ی کشور، هراس آفرینی می کنند. همه ی نقدها به جریانات سیاسی مختلف و برنامه های سیاسی غلط از جمله فدرالیسم را باید انجام داد، و دادخواهی در مورد جنایات علیه بشریت، چه دوران رژیم اسلامی که با همکاری اصلاح طلبان و بخشی از چپ بود، و چه دوران رژیم شاه و چه در تجربه ی روابط درونی سازمانهای سیاسی اسلامی نظیر مجاهدین یا سازمانهای کمونیستی نظیر ماجرای تقی شهرام و غیره، همه لازم است، اما کثیر بودن جامعه هنوز توسط اکثریت فعالان جامعه ی ایران صرفنظر از اینکه به چه نحله ی فکری تعلق دارند، درک نشده، و بسیاری از دوستان فکر می کنند مثلاً تشکیل جبهه ی واحد پاسخ مشکل ایران است، یا گذشت کردن از نظرات خود که گویی دارند با صرفنظر کردن از دیدگاه های سیاسی و نظری خود، فداکاری می کنند در حالیکه نگرشی پلورالیستی که به همه ی دیدگاه های سیاسی و فکری اجازه حیات می دهد، می تواند ایران را به جلو ببرد، اما نه انتقام گیری و در ظاهر ژست متحد گرفتن! هیچ اتحادی بدون طرح روشن اختلافات سیاسی و نظری، معنی ندارد و به اصطلاح بچه گول زدن است. هیچ اشکالی هم ندارد که هر نحله سیاسی با فکری بخواهد حاکم بشود اما نه از طریق جنایت علیه بشریت و لاپوشانی آن جنایات، و جنایات علیه بشریت از سوی هر نیروی سیاسی در هر زمانی که بوده و باشد، مسائل واقعی عرصه ی عمومی هستند و نباید بعنوان دعوای شخصی برداشت شوند. در این آمریکا حتی کوکلاکس کلان ها آزاد هستند که نظرات خود را داشته باشند و تظاهرات مسالمت آمیز برگزار کنند. این یعنی پلورالیسم. به امید آنکه مراسم چهلم زنده یاد پویا بختیاری آغازی برای گام گذاشتن در این راه کثیر دیدن ایران، برای همه ی ما باشد. و به امید پایان هرچه زودترِ رژیم کوکلاکس کلان های اسلامی در ایران که 40 سال است گرفتار این نکبت هستیم.
به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران،
سام قندچی
IRANSCOPE.COM
http://www.ghandchi.com
بیست و یکم آذر ماه
1398
December 12, 2019
متون برگزیده
http://featured.ghandchi.com
برای
حزب جمهوریخواهان سکولار دموکرات و آینده نگر ایران
https://sites.google.com/site/futuristparty
